Sevgili Oğlum,

Bugün Dünya Engelliler günü.

Ben engelli olmak, engelli olanı anlamakla ilgili düşüncelerimi daha önce çok defalar yazdım zaten.

O nedenle, biz “sözde” engelsizlerin kendimize koyduğumuz engelleri düşündüm bugün.

Örneğin risk almamak için kendimizi tutmak.

Belki bir iş, belki aşk, belki sıra dışı bir hayal, kendimizi korumak adına görmezden gelmiyor muyuz çoğu zaman?

Korkmuyor muyuz başarısız olmaktan?

O korkular değil mi önümüzdeki engeller?

Bazen gitmeye korkmak, susmak; bazen gideni durdurmaya, olanın önüne geçmeye.

Ağlamaktan da utanmak, gülmekten de…

Doya doya yaşayamamak hissettiklerimizi, bütün duygularımızı yorganın altına, gece karanlığına gizlemek, içimize hapsetmek.

Mış gibi yaşamak ve buna en başta da kendimizi inandırmak.

Ruhumuzu, yüreğimizi özgür bırakamamak, aklımızla bastırmak onların isyankarlığını, kulaklarımızı tıkamak seslerine…

Sana hep şunu öğütlüyorum günyüzlüm.

Ne olursan ol, kim olursan ol ama mutlu ol.

Keşke’lerle, acaba’larla yaşama, “denedim olmadı” de.

Çünkü kaybettiğini bilmek dahi bir kazanımdır.

Çünkü diğeri sonucunu bilmediğin ve kafanı her zaman kurcalayacak bir şüphe olarak seni kemirecek.

Seni tüketecek…

Cesur ol, risk al, dinle yüreğini.

Gerekirse gitme yüreğinin götürdüğü yere ama bu kararı isteyen de veren de sen ol.

Öyle olması gerektiği için değil, öyle olmasını “sen” istediğin için ver kararını.

Hesaplarla kurma yaşamını.

Seviyorsan söylemekten çekinme, acı çekiyorsan göstermekten, mutsuzsan her şeyi sıfırlamaktan…

Mazeret üretmekle vakit kaybetme, silkelen…

Virgüllere kapılmak yerine gerektiğinde nokta koy ve yepyeni bir cümleye başla.

“İnsanlar plan yaparken, Tanrı yukarıdan gülermiş” diye bir söz vardır.

Yani biz ne kadar korumaya alsak da kendimizi, hayat hep sınıyor, sınayacak bizi.

Ve karşımıza çıkan “engellerle” nasıl mücadele ettiğimiz, asıl olan.

Ya risk alıp aşarız o engelleri, ya da kayboluruz kendi engellerimizde.

Ya engelsiz olacaksın oğlum, ya da engel sadece sen…

Sana güveniyorum…

Annen