Sevgili Oğlum,

Tam bir hafta sonra yeni bir yaşı daha geride bırakıyorum…

Ve bugün çocukluğumdan bir kare daha, babaannem sonsuzluğa yol açtı…

Evlerinin bahçesindeki kocaman dut ağacının gölgesinde oturup da dedeme ağladığım günü düşündüm, haberi aldığımda.

Hepsini çok sevdim ama galiba en çok çocukluğumu sevdim, bilmiyorum.

Çünkü ben mutlu bir çocuktum oğlum…

Dedeleriyle, nineleriyle, kuzenleriyle; amcaları, halaları, dayılarıyla hır gür, kavga kıyamet, kahkahalı oyunlu neşeli zamanlar geçirdim.

Değil sırtımı, yüreğimi yasladığım dostlarım oldu, hala da en yakınımdalar.

Sokakta güven içinde, özgürce koşup oynadık…

Acıktığımızda kimin annesi evdeyse onun kapısını çaldık, zaten kimsenin de kapısı bacası kilitli değildi…

Korktuğumuzda sokağımızdakilere sığındık; onlardan korkmak ne kelime.

Herkesin evladı, kardeşi, karısı bir diğerinin emaneti değil, canıydı…

Kötüler yok muydu?

Elbette vardı ama kötülük ile iyilik arasındaki sınır hiç bu kadar şeffaf, bu kadar kırılgan olmamıştı.

Biz hiç bu kadar güvensiz, mutsuz, umutsuz, tedirgin hissetmemiştik kendimizi.

Belki biz bir rüya içinde yaşıyorduk, ya da belki şimdi yaşadığımız bir kabus ve elbet uyanacağız bir gün.

Yine de ben inanıyorum…

Çünkü Pandora’nın kutusu açıldı çoktan ve aklımızın alamadığı kadar fazla kötülük saçıldı çevremize…

Elbette bir sonu olacak bu karanlığın.

Sen de yitirmeyeceksin inancını…

Ve mutlaka umudunu yeşerttiğin bir çınar ağacın olacak şu hayatta…

Gölgesinde soluklandığın, yapraklarının hışırtısıyla rüzgarı hissettiğin, sırtını yasladığın bir çınar ağacın olmalı sevdiceğim.

Ben şanslıydım; ailemden, dostlarıma birçok çınar ağacım oldu ve hala da varlar.

Ama maalesef sen peşine düşmek zorundasın onların.

Bulduğunda sahip çıkmak zorundasın.

Benim gibi “nasıl olsa varlar” diye geçirecek zamanın ve değerlerini kaybettikten sonra anlayacak lüksün yok ne yazık ki…

Kimi zaman bir tohumken, kimi zaman bir asırlıkken karşına çıkacaklar.

Bakacaksın, göreceksin…

Ve onların değerini anladığın zaman bulacaksın gerçek gücü.

Sakın unutma gün yüzlüm, herkesin bir çınar ağacı vardır hayatta.

Mesele değerini bilmekte…

Annen