Bunca yıllık hayatımda hiç kimseye, hiçbir şeye böylesine kızmamıştım.

Bu kadar çok küfrü ve bedduayı ardarda hiç sıralamamıştım.

Bir yazıya içimde böylesine kinle başlamamıştım, öyle sert basıyorum ki sanki birazdan kırılacak klavyenin tuşları.

Nefret doluyum, küfrediyorum, ağlıyorum.

Siz çocuk tacizcileri, tecavüzcüleri, katilleri; hepinizden nefret ediyorum, utanıyorum sizinle aynı havayı soluyor olmaktan bile.

Merhametin, anlayışın zerresini taşımıyorum içimde size karşı.

Yeryüzünde mümkün olan en ağır cezalara çarptırılmanızı; ahrette
Cehennemin en dibinde kavrulmanızı diliyorum.

Hani kelimelerin tükendiği anlar vardır ya; karabasan görürsünüz, bağırmak istersiniz ama sesiniz çıkmaz…

İşte yüreğim öyle çığlık çığlığa ama sesimi duyan var mı bilmiyorum.

Birkaç şeker için komşularının kapısını çalan o üç küçük çocuğun, sevinçle parlayan gözleri, içerdeki namussuz Celladın karşısında nasıl
korkuyla büyüdü kim bilir?

“Anne” diye mi bağırdılar, yoksa “amca yapma” diye mi yalvardılar?

Düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum.

Vicdanım, aklım ve kalbim bu suçluluk duygusu karşısında eziliyor…

İçim tükeniyor duyduğum gördüğüm okuduğum her çocuk vahşetinde…

Her seferinde oğluma sarılıp, hiç tanımadığım o bebeler için gözyaşlarına boğuluyorum.

Nefes alamıyorum; bir el boğazımda, bir taş kalbimin üstünde sanki…

Karşımda olsalar, o canilere neler yapabileceğimi düşünmek korkutuyor beni; öfkemin büyüklüğü karşısında aciz kalıyorum.

Evlerimizde huzurla oturduğumuz nice günler; insanların yarattığı “çöplüklerde” sesini duyurmaya çalışan masumların çığlıkları yankılanıyor kulaklarımda.

Zalimin selinde tutunacak bir dal arıyor, bulamıyorum…

Ama biliyorum ki suçlarını toprağın ne kadar altına gömseler de vicdanları yeryüzünde o sözde “insanların”.

Geceleri yataklarına yattıklarında karşılarında o yavruların korku dolu gözleri, “yapma” diyen haykırışları olacak…

Gün yüzüne çıkmak için yardım dilenecekler…

Af dilenecekler…

Sevgi dilenecekler…

Ve o kadar derinde, o kadar karanlıkta kalacaklar ve vicdan azabı o kadar kapatacak ki benliklerini; hiçbir el çıkaramayacak onları gömüldükleri çukurdan.

Dilerim, inanırım ki kör kuyularda merdivensiz kalacaklar; inşallah!

26 Mart 2011