Ben canım sıkıldıkça Gamze’lere sığınrım…

Çünkü güldürür, neşelendirir, karamsarlığımı giderirler benim.

Elbette, insanın Aslı’na değer veririm ama hele yanında bir de Gamze’si varsa, elimde değil çok daha kıymet atfederim.

Ben sıkıldıkça Gamzeleri izlerim…

Son günlerde Olimpiyat şampiyonumuz Aslı’nın ardındaki bir Gamze öylesine güldürüyor yüzümü.

Adı gibi, gamzeli çekik gözleri, dolu dolu gülümsemesiyle hayran bırakıyor kendine.

Minicik yaşına rağmen geldiği nokta, sanki anasıymışım gibi gururlandırıyor.

Hele “Ablaaaaa, arkandayıııııım” çığlığı var ya, kaç ikinci önde gidenin ardından böyle haykırır inanın bilmiyorum.

Ve de kim bu söze ne anlam yükledi bilmiyorum, ama beni fena çarpıyor

Belki de, “arkandayım” diye bir çığlık duyma arzumdandır, içinde bulunduğumuz bu karmakarışık ve zor günlerde…

Hemen ardımızda, bize destek olan, bizden biri olanların varlığından güç alma ihtiyacımdandır.

Peşimiz sıra olan düşmanların arasında, yanı başımızda bir dost sesi duymak hayalimdendir.

“Ben düşsem, o tutar, tutamazsa da benim yerime o devam eder” güvenidir.

Ve dahası bu güvenin verdiği inançtır.

Ben sıkıldıkça Gamze’lere daha çok sığınıyorum bu günlerde.

Aslı’mız koşarken ardından çığlık atan Gamze’ler cesaretlendiriyor tekrar.

Bitiş çizgisine koşan Aslı’mıza “arkandayım, seninleyim” diye moral verenler umutlandırıyor beni.

Yaşam çizgisinde mücadele verenlere, “Birkaç Mehmet öldü” diyenlerin inadına…

Dedim ya, ben sıkıldıkça Gamze’lere sığınıyorum bu günlerde.

Ve tam da bu günlerde, sonuncu bile olsam koşup haykırmak istiyorum her birinin ardından, “Mehmeeeeeet arkandayıııım…” diye…

Türkan Şanverdi Avcı
14 Ağustos 2012