Yüreklerimizde yol yol çatlaklar var, suya hasret topraklar gibi…

Kahkahalarla güldüğümüz anlarda bile gözlerimizin önünden  yoğun bir hüzün dalgası geçiyor.

Gazete okumaya, haber izlemeye çekiniyoruz.

Acaba yine ne oldu, hangi uzak ya da yakın diyarda bir çocuk öldü, bir çocuk babasız kaldı diye endişeliyiz…

Bu ateş hepimizi fena kavuruyor.

Ne Hakkari’ de ne de İstanbul’da huzurluyuz…

Edirne’den Ardahan’a yastayız…

Tedirginiz, üzgünüz…

Yorganı başımızın üzerine çekip uyusak ve uyandığımızda bütün bunların karabasan olduğunu anlasak diye umut ediyoruz, boş yere.

Daha beter kabuslar görürüz diye uyumak da istemiyoruz; yine kapkara bir sabaha uyanacağız diye uyanmak da.

Birbirimize şüpheyle bakıyoruz, kimseye güvenmiyoruz.

Kim dost, kim düşman kestiremiyoruz.

Yalnızlıktan da kalabalıktan da korkuyoruz.

Ama en çok da kendimizden korkuyoruz…

Ve bu korkularla ruhlarımız gittikçe daha yalnız, daha yorgun hale geliyor.

Şair demiş ya hani:

İçimizde mağrur bir hüzün,

Yaralarımız var eczası olmayan vurgunlar.

En çok kadınlarımıza yakışan ağlamakla,

En çok erkeklerimize dokunan çaresizlikle…

Ağlamamayı beceremiyoruz.

Isırdıkça kanayan dudaklarımızdan

Dökülen boş sözlerle birbirimize soruyoruz

Yine çayırların üstünde matem işliyoruz.

İnceldiği yerden kopan dünya

Bir Araf’tan yol bularak başımıza düşüyor.

Gök kubbe patlıyor tepemizde,

Hissediyor anlıyor ama anlatamıyoruz.

Evlatlarımızı, sevdalılarımızı, babalarımızı vuruyorlar kahpe kurşunlarla…

Gittikçe daha çok tükeniyor, daha çok ağlıyoruz.

Öfkeliyiz; hem de bilseniz ne öfkeliyiz…

Kimse tutamaz bugün artık bizi.

Facebook’ta, bütün gün boyunca tepkimizi gösteririz. Küfür eder, ağlar, bayrak resmi koyar, şiirler yazarız.

Bu akşam 10 şehidimiz reyting rekortmeni olur televizyonda, dizileri gerekirse sonra internetten izleriz.

Neyse ki yarına azalır biraz acımız da, maçlara yetişiriz.

Sakinleşince, twitter’dan bakarız, Cumhrumuzun Başının kulağı ne alemde diye, ve o esnada bir annenin çığlığı yankılanır boşluğa duymayız bile…

Bayramda neler yapacağımızı, nereye gideceğimizi de artık hafta sonu düşünürüz.

Durmayın önümüzde, bugün çok öfkeliyiz…

Yarın bekleriz…

Türkan Şanverdi Avcı

3 Eylül 2012